لحظه نبودن نیستن ها ، اگر منت می نهی بر کلام من ، به احترام سلامت می گویم 

 و هزار گل پونه بوسه به چشمانت هدیه می دهم. قابل ناز چشمانت را ندارد. دیروز

یادگاری هایت همدم من شدند و به حرفهای نگفته من گوش دادند. و برایم دلسوزی

کردند. البته به روش خودشان که همان سکوت تکراری بود, یادآوری خاطرات با تو

بودن.دست نوشته ات را می بوسیدم و گریه می کردم. زیبا ، به بزرگی مهربانی ات

ببخش که اشک هایم دست خطت را بوسیدند. باز هم ستاره به ستاره جستجویت

کردم. ولی نیافتمت.از کهکشان دلسپردگی من خسته شدی که تاب ماندن نیاوردی و بی خبر رفتی ؟

مهتاب کهکشان نیافتنی من ، آنقدر بی تاب دیدنت شده ام که دلتنگی ام را به

قاصدک سپردم و به هزار شعر و ترانه رقصان به سوی تو فرستادم.  روزها و شبها به

دنبالت آمدند و تو را ندیدند. قاصدک هم برنگشت. شاید او هم شیفته نگاه مهربانت

شد. باشد،اشکالی ندارد. تو عزیزی ، اگه یه قاصدک هم از من قبول کنی ، خودش

دنیایی است.کاش یاس هایی که برایت پرپر شدند و به سویت آمدند، دوست داشتنم

را برایت آواز کنند.کاش باران بعد از ظهرهایت، تو را به یاد اشک های من بیندازد. نازنین

، هر پرنده سفر کرده ای از تو می خواند و هر غنچه ای که می شکفد،نام تو را بر

زبان می آورد. نیم نگاهی به روزهای تنهایی ام کن ولحظه های زرد و بی صدای مرا

تو آبی و ترانه باران کن.بگذار باز هم قاصدک ترانه های من در هوای دلتنگی تو پرواز

کند. همین حوالی بی قراری ها باز هم گلهای بی تابی شکفته.زیبا ، امشب ، شام

غریبان عاشقانه من و تو است.به یادت مثل شمع می سوزم و ذره ذره وجودم آب

می شود.تو هم به یاد بی تابی هایم شمعی روشن کن و بگذار مثل من

بسوزد.مهربانی باران ، یادم کن در هر شبی که بی ستاره شد.