رویای خسته
مشکلاتت رو با مداد بنويس ، پاک کن رو در اختيار خدا بگذار
شنیدم می خوای بری باز منو تنها بذاری هر چی یاد و خاطره ست پشت دلت جا بذاری شنیدم گفتی نگاهش واسه چشمام عادیه هر چیزی حدی داره محبتاش زیادیه شنیدم یه مدتی می خوای ازم دوری کنی اینه رسمش که با این دیوونه این جوری کنی؟ شنیدم همین روزا بازم می خوای بری سفر بسلامت!عزیزم اما همین جور بی خبر؟ شنیدم خسته شدی از بازیای سرنوشت نکنه این بار دیگه بی من می خوای بری بهشت شنیدم گفتی که سرنوشتمون دست خداست اما تو خوب می دونی حسابت از همه جداست شنیدم گفتی باید برم سراغ زندگیم حرف تو یعنی بسوزم تو غم اوارگیم شنیدم گفتی با این که خیلی چیز یادم داده نمی دونم چی شده که از چشه من افتاده شایدم تموم این شنیدنی ها شایعه است از تو اما نمیپرسم گفته باشی فاجعه است! و حدس می زنم شبی مرا جواب میکنی ولی برای رفتنت عجب شتاب میکنی من از کنار پنجره تو را نگاه میکنم و تو به نامدیگری مرا خطاب می کنی چه ساده در ازای یک نگاه پاک و ماندنی هزار مرتبه مرا ز خجلت کب میکنی به خاطر تو من همیشه با همه غریبه ام تو کمتر از غریبه ای مرا حساب میکنی و کاش گفته بودی از همان نگاه اولت که بعد من دوباره دوست انتخاب می کنی من از کرامت دونان ،خوشم نمی آید من از محبت نادان،خوشم نمی آید از این مجسمه،از این کوه یخ،از این مرداب من از طبیعت بی جان،خوشم نمی آید به قول حافظ اگر دست اهرمن باشد من از نگین سلیمان خوشم نمی آید مرا به باده در انظار خلق دعوت کن من از تخلف پنهان،خوشم نمی آید به پیش آیینه ها پشت پات می بوسم من از روابط پنهان ،خوشم نمی آید زیارت تو مرا آرزوی دیرین است ولی ز نخوت دربان،خوشم نمی آید اگر بناست ببارد به روی اقیانوس من از لطافت باران،خوشم نمی آید ز بس که خدعه و نیرنگ دیده ام،دیگر از این دو پای-از انسان- خوشم نمی آید به حال خویش رهایم کنید !دیگر من چرا دروغ؟!از ایران خوشم نمی آید من از نژاد اهوراییان آزادم من از بهشت چو زندان ،خوشم نمی آید اگر خدای نفهمد زبان پارسی ام از آن خدای، به قرآن! خوشم نمی آید اگر نه جای محبت بود،نه آزادی من از ستاره ی « کیوان » خوشم نمی آید وقتی از کنار آب می نویسم و از آنروز به بعد حس می کنم نیستم و حس می کنم هستی! کاش در دهکده عشق فراوانی بود توی بازار صداقت کمی ارزانی یود کاش اگر گاه کمی لطف به هم میکردیم مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود کاش به حرمت دلهای مسافر هر شب روی شفاف تزین خاطره مهمانی بود کاش دریا کمی از درد خودش کم می کرد قرض می داد به ما هرچه پریشانی بود کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم رنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود مثل حافظ که پر از معجزه و الهامست کاش رنگ شب ما هم کمی عرفانی بود چه قدر شعر نوشتیم برای باران غافل از کن دل دیوانه که بارانی بود کاش سهراب نمی رفت به این زودی ها دل پر از صحبت این شاعر کاشانی بود کاش دل ها پر افسانه ی نیما می شد و به یادش همه شب ماه چراغانی بود کاش اسم همه دخترکان اینجا نام گلهای پر از شبنم ایرانی بود کاش چشمان پر از پرسش مردم کمتر غرق این زندگی سنگی و سیمانی بود کاش دنیای دل ما شبی از این شبها غرق هر چیز که می خواهی و می دانی بود دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم راز این شعر همین مصرع پایانی بود من می توانم خوب ، بد ، خائن ، وفادار، فرشته خو یا شیطان صفت باشم. من می توانم تو را دوست داشته یا از تو متنفر باشم. من می توانم سکوت کنم ،نادان و یا دانا باشم. چرا که من یک انسانم،و این ها صفات انسانی است و تو هم به یاد داشته باش. من نباید چیزی باشم که تو می خواهی ،من را خودم از خودم ساخته ام منی که من از خود ساخته ام، امال من است. تویی که تو از من می سازی ارزوهایت و یا کمبود هایت هستند. لیاقت انسانها کیفیت زندگی را تعیین می کند نه ارزوهایشان و من متعهد نیستم که چیزی باشم که تو می خواهی و تو هم می توانی انتخاب کنی که من را می خواهی یا نه ولی نمی توانی انتخاب کنی که از من چه می خواهی می توانی دوستم داشته باشی همین گونه که هستم،و من هم. می توانی از من متنفر باشی بی هیچ دلیلی و من هم. چرا که ما هر دو انسانیم. این جهان مملو از انسانهاست. پس این جهان می تواند هر لحظه مالک احساسی جدید باشد. تو نمی توانی برایم به قضاوت بنشینی و حکم صادر کنی و من هم. قضاوت و صدور حکم بر عهده ی نیروی ماورایی خداوندگار است. دوستانم مرا همین گونه پیدا می کنند و می ستایند. حسودان از من متنفرند ولی باز می ستایند. دشمنانم کمر به نابودی ام بسته اند و هم چنان می ستایندم. چرا که اگر من قابل ستایش نباشم نه دوستی خواهم داشت، نه حسودی و نه دشمنی و نه حتی رقیبی. من قابل ستایشم و تو هم. یادت باشد اگر چشمت به این دست نوشته افتاد به خاطر بیاوری که انهایی را که هر روز می بینی و با انها مراوده می کنی همه انسان هستند و دارای خصوصیات یک انسان،با نقابی متفاوت اما همگی جایز الخطا نامت را انسان باهوش بگذار اگر انسان ها را از پشت نقاب های متفاوتشان شناختی و یادت باشد که این ها رموز بهتر زیستن هستند... روی عکسا گرد و خاکه بیشتر دلا هلاکه قحطی گلای پونه ست تقدیرا دست زمونه ست عهدو پیمونا شکسته رشته ی دلا گسسته تقویما رو ماه تیره زندونا پر اسیره ادما یا همه مردن یا که ماتو دل سپردن عصر ما عصر فریبه عصر اسمای غریبه عصر پژمردن گلدون چترای سیاه تو بارون مرگ اواز قناری مرگ عکس یادگاری تا دلت بخواد شکایت غصه ها تا بی نهایت دلای ادما تنگه غصه هم گاهی قشنگه چشما خونه ی سواله مهربون شدن محاله حک شده رو هر دیواری که چرا دوسم نداری خونه هامون پر نرده پشت هر پنجره پرده تا دلت بخواد مسافر تا بخوای عاشق و شاعر شباسرد و بی عروسک دلای شکسته از شک زلفای خیلی پریشون خط زدن رو اسم مجنون شهری که سرش شلوغه وعده هاش همه دروغه چشمای خیره به جاده ادمای صاف و ساده رویاهای نرسیده عشوه های نخریده اسمونا پره دوده قلب عاشقا کبوده گونه ی گلدونا زرده رفته و بر نمی گرده ادما بی سر گذشتن اهوا بدون دشتن دفترا بدون امضا ماهیا بدون دریا تشنه ها هلاکه ابن همه حرفا بی جوابن نصف زندگی نگاهه بقیه اش همه گناهه خدارو انگار گذاشتن رو زمینو بر نداشتن در و دیوارا سیاهه ادرسامون اشتباهه شب و روزا پر عادت وقت که شد شاید عبادت تا نداشته باشی کاری خدا رو انگار نداری خدا مال غصه هاته وقتی غم داری خداته روی اینه ها غباره شیشه ی پنجره تاره بغضا بی صدا و کاله همه از فکر و خیاله قلک خوبیا خالی مهربونیا خیالی قفسا پر پرنده لبای بدون خنده نه شنیدنی نه گوشی نه گلی نه گلفروشی مرگ جشنای تولد مرگ اون دلی که گم شد خستگی بی اعتمادی شک و تردید زیادی امتحانای مکرر لونه های بی کبوتر سقفامون بدون امضا اسممون همیشه رسوا نمره های عشقمون تک بامامون بدون لک لک همه غایب توی دفتر مث بالای کبوتر خونه ها بدون باغچه بدون حاقظ و طاقچه نه برای عشق میلی نه کسی به فکر لیلی دیگه پشت در بسته کسی بیدار ننشسته نه کسی نه انتظاری نه صدای بیقراری واسه عاشقی که دیره لا اقل دلت نگیره کاش تو قحطی شقایق باز بشیم سوار قایق بشینیم بریم تو دریا منو تو تنهای تنها ماهیا خیلی امینن نمی گن اگه ببینن انقدر می ریم که ساحل از منو تو بشه غافل قایقو با هم می رونیم می ریم اونجا و می مونیم جایی که نه اسمونش نه صدای مردمونش نه غمش نه جنب و جوشش نه صدای گلفروشش مث اینجا اهنی نیست خوبه اما گفتنی نیست پس ببین یادت بمونه کسی ام اینو ندونه زنده بودیم اگه فردا وعده ی ما لب دریا صبح پاشو بدون ساعت که فراموش بشه عادت نره از یاد تو زیبا وعده ی ما لب دریا... دلم گرفته است 
و قصر کوچک دل مرا خراب میکنی
سر قرار عاشقی همیشه دیر کرده ای
تمام سرنوشت رود شبیه جریان خند ه ای است
که لب های نیمه جان تو را می دود
وقتی آب های سراشیب تند روزگار،
صفحه ی گذشت را ورق می زنند
من با عرض ارادت به چشم های بیکران تو عظمت خنده هاشان را می فهمم
روزی که از آب گذشتم خس خس چشم هات آتشم زد تا اینکه ستاره ای دنباله دار قلبم را فهمید
چیزی نیست این قاب عکس من است که تو را به روزهای خسته ی بودنم می کشاند.
بخند که آب میرود و تبسم ساده ات جریان را به راه می اندازد
دلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را بر پوست کشیده شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی است
| Power By:
LoxBlog.Com |
